بنام خدا

ایا تا به حال از خود پرسیده اید اگر روزی به منصبی برسید با دوستان چگونه مدارا می کنید ؟ بعضی مواقع منتقد خیلی ها می شویم که چرا اینجور و چرا آنجور ....، اما معلوم نیست در چنین موقعیتی ما  هم چه وضعیتی خواهیم داشت . دوست واقعی سرمایه ای است گرانبها که می تواند در روزهای بد انسان همراه او و شاید هم ناجی او باشد ، البته دوستی دوطرفه ، دوستی پایدار و نا گسستنی . روزی با چند نفر از دوستان صحبت می کردیم همه دوستی مشترک داشتیم که از او و اخلاق بدش می نالیدند ، حق هم داشتند انگار گذشته ای وجود نداشت و آن روزهای گرانبها با هم سپری نشده بود . دوستی نباید با مال دنیا گره بخورد که گسستنی خواهد بود .

سعدی علیه الرحمه می فرماید :

« یکی را دوستی بود که عمل دیوان کردی ، مدتی اتفاق ملاقات نیفتاد ، کسی گفت فلان را دیر شد که ندیدی ، گفت من او را نخواهم که ببینم ، قضا را یکی از کسان او حاضر بود ، گفت چه خطا کرده است که ملولی از دیدن او ، گفت هیچ ملالی نیست اما دوستان دیوانی را وقتی توان دید که معزول باشند و مرا راحت خویش در رنج او نیاید . »

در بزرگی و داروگیرعمل           ز اشنایان  فراغتی   دارد

روز  درماندگی  معزولی            درد دل پیش دوستان آرند